Reprezentacja Izraela w piłce nożnej od 1929 roku jest członkiem FIFA. Do 1972 roku należała do AFC, później do OFC, CAF, nawet CONMEBOL, a w 1994 roku została przyjęta do UEFA.

W latach 1928-1948 piłkarze Izraela grali w barwach reprezentacji Palestyny. Dopiero w maju 1948 roku, kiedy Izrael ogłosił niepodległość, powstała samodzielna drużyna narodowa tego kraju. Największe sukcesy odnosiła w latach 60. i na początku 70. Od 1956 do 1968 roku czterokrotnie stawała na podium w Pucharze Azji, w tym raz, kiedy była gospodarzem turnieju w 1964 roku, zdobyła główne trofeum. Ponadto dwa razy przegrywała w finale z Koreą Południową. W 1968 roku piłkarze Izraela po raz pierwszy zagrali na Igrzyskach Olimpijskich. Po porażce z Bułgarią zakończyli swój udział na ćwierćfinale. Zwieńczeniem udanej dekady był awans do finałów Mistrzostw Świata 1970. W Meksyku podopieczni Imanuela Shefera w pierwszym meczu ulegli 0:2 Urugwajowi, ale w pozostałych zremisowali, najpierw ze Szwecją i na koniec z przyszłymi wicemistrzami świata Włochami. Do awansu z grupy zabrakło im dwu punktów.

Był to pierwszy i jedyny start reprezentantów Izraela w Mundialu. Kolejne lata to okres piłkarskiej bezradności, trwający po dziś dzień. Wyjścia z zapaści na pewno nie ułatwia napięta sytuacja polityczna w kraju. W ciągu ostatnich trzydziestu pięciu lat Izraelici dwukrotnie awansowali do barażów międzynarodowych turniejów. W batalii o Mistrzostwa Świata 1990 dzięki jednej bramce strzelonej na wyjeździe lepsza okazała się Kolumbia, a dziesięć lat później walkę o Euro 2000 wygrała Dania.

Obecna kadra zbudowana jest wokół zawodników grających na co dzień w klubach krajowych, głównie w Maccabi Hajfa, Maccabi Tel-Awiw i Beitarze Jerozolima. Kilku Izraelczyków występuje w Hiszpanii (bramkarz Dudu Awat) i Anglii (obrońca Tal Ben Haim oraz pomocnicy Yossi Benayoun i Idan Tal). Za lidera drużyny uchodzi 34-letni Avi Nimni z Maccabi Tel-Awiw. Od początku 2006 roku selekcjonerem reprezentacji jest sześćdziesięciodwulatek Dror Kashtan.