Reprezentacja Tunezji trzykrotnie grała w finałach mistrzostw świata. Premierowy start miał miejsce w roku 1978. Drużyna prowadzona przez legendarnego Abdelmajida Chetalego z Polską wprawdzie przegrała, ale pokonując 3:1 Meksyk, odniosła pierwsze zwycięstwo dla kontynentu afrykańskiego na światowym czempionacie.

Od drugiej połowy lat 90. piłkarstwo tunezyjskie przeżywa swoje najlepsze dni. W 1996 roku reprezentacja zdobyła wicemistrzostwo Afryki i wzięła udział w Igrzyskach Olimpijskich, a rok później zakwalifikowała się - po dwudziestoletniej przerwie - do finałów mistrzostw świata. Także w 1997 roku dwa kluby z Tunezji zdobyły najważniejsze afrykańskie trofea - Etoile Sahel wywalczył Puchar Zdobywców Pucharów, a Esperance Tunis - Puchar CAF, odpowiednik europejskiego Pucharu UEFA. Tunezja była obecna również na Mundialu 2002. Premierowy triumf z 2004 roku w Pucharze Narodów Afryki ostatecznie udowodnił, że reprezentacja, którą od czterech lat prowadzi Francuz Roger Lemerre, należy do absolutnej czołówki drużyn z Czarnego Kontynentu.

Fundamenty obecnej siły piłki tunezyjskiej zbudowali w latach 80. zagraniczni trenerzy, którzy przywieźli z Europy nowe wzorce szkoleniowe, położyli nacisk na przygotowanie taktyczne i zwiększyli dyscyplinę wśród zawodników. Dobrą opinię wyrobili sobie w Tunezji Polacy. Henryk Apostel, Bernard Blaut, Andrzej Płatek, Stefan Białas, Antoni Piechniczek, czy Ryszard Kulesza pracowali w najlepszych klubach w kraju, a dwaj ostatni prowadzili drużynę narodową. W latach 1994-1998 selekcjonerem reprezentacji był także Henryk Kasperczak.

W Tunezji piłka nożna jest sportem numer jeden. Popularność piłkarzy i trenerów jest ogromna, podobnie jak presja ze strony działaczy i kibiców, jakiej są poddawani.

Większość podopiecznych Lemerre'a, inaczej niż reprezentanci Kamerunu, czy Nigerii, gra w klubach krajowych, głównie w Esperance Tunis. Niewielu występuje na co dzień w Europie, jeśli już to we Francji.