Roger Lemerre

Pracę trenerską rozpoczynał na obrzeżach wielkiego futbolu, w klubach niższych lig, w których zresztą nie odniósł większych sukcesów. Trzykrotnie prowadził zespoły z Paryża, a w sezonie 1983-84 trenował tunezyjski Esperance Tunis.

Od połowy lat 80. związał się z Francuskim Związkiem Piłki Nożnej, najpierw pracował w sztabie technicznym federacji, a od 1986 roku przez jedenaście lat był selekcjonerem wojskowej reprezentacji Francji. W roku 1995 wywalczył z nią mistrzostwo świata i, po epizodycznej przygodzie w RC Lens, został włączony przez selekcjonera Aimé Jacqueta do jego zespołu, przygotowującego reprezentację A do udziału w mistrzostwach świata. Lemerre, jako pierwszy asystent Jacqueta, mógł przyglądać się z bliska jego pracy, której owocem był pierwszy w historii triumf w światowym czempionacie. Namaszczony przez Jacqueta (z którym do dzisiaj żyje w bliskiej przyjaźni), został po jego rezygnacji nowym trenerem kadry.

Lemerre nie zamierzał przeprowadzać rewolucji personalnej, trzymał się sprawdzonych graczy, z rzadka otwierając nowemu zawodnikowi drogę do reprezentacji. Na Euro 2000 z dwudziestodwu osobowej kadry, która dwa lata wcześniej wywalczyła mistrzostwo świata, pojechało aż osiemnastu piłkarzy. Wielkie pokolenie Zidane'a, Deschamps'a, Blanca, czy Djorkaeffa raz jeszcze potwierdziło swój prymat w światowym futbolu, tym razem zdobywając mistrzostwo Europy. Lemerre, podobnie jak jego poprzednik, wszedł do panteonu największych francuskich trenerów. Według wielu obserwatorów błędem Lemerre'a po mistrzostwach było kurczowe trzymanie się piłkarzy, którzy nie tylko największe sukcesy mieli już za sobą, ale i z roku na rok byli coraz starsi. Na Mundialu 2002 Francuzi mieli jedną z najstarszych drużyn (średnia wieku - 29 lat), aż czternastu piłkarzy, wciąż stanowiących o obliczu reprezentacji, jechało na Mistrzostwa jako mistrzowie świata. Pochodną takiej polityki kadrowej był bardzo słaby występ Francuzów w turnieju - po porażkach z Senegalem 0:1, Danią 0:2 i bezbramkowym remisie z Urugwajem Trójkolorowi zajęli ostatnie miejsce w grupie (bilans bramkowy 0:3). Lemerre nie czekając na decyzję szefów związku, podał się do dymisji.

Zaraz po turnieju znalazł pracę w Tunezji. Z jej reprezentacją wywalczył w 2004 roku mistrzostwo Afryki oraz po emocjonującej grze (rywalizacja w grupie między Tunezją a Marokiem trwała się do ostatniego meczu) wprowadził ją trzeci raz z rzędu do mistrzostw świata.

Przebieg kariery trenerskiej:
1975-78 - Red Star Paryż
1978-79 - RC Lens
1979-81 - Paris FC
1981-83 - RC Strasbourg
1983-84 - Esperance Tunis (Tunezja)
1985-86 - Red Star Paryż
1986-97 - wojskowa reprezentacja Francji
1997-97 - RC Lens
1997-98 - reprezentacja Francji, asystent Aimé Jacqueta
1998-02 - reprezentacja Francji
od 2002 - reprezentacja Tunezji