w piłce nożnej - opis reprezentacji

Bułgarski Związek Piłkarski powstał w 1923 roku, od 1924 roku jest członkiem FIFA, a od 1954 - UEFA.

Reprezentacja Bułgarii pierwszy mecz rozegrała w maju 1924 roku. Na międzynarodowej arenie pokazała się po raz pierwszy na mistrzostwach świata w 1962 roku. Na boiskach Chile nie wyszła z grupy - przegrała dwa mecze (z Argentyną 0:1 i Węgrami 1:6) i jeden zremisowała (z Anglią 0:0). Równie słabo zaprezentowała się w trzech kolejnych startach na Mundialach (1966, 1970 i 1974). Bułgarzy na pierwsze zwycięstwo na światowym czempionacie czekali do roku 1994.

Wcześniej jednak - w 1986 roku - po raz pierwszy wyszli z grupy (dzięki remisom z Włochami i Koreą Południową), ale w drugiej rundzie drużyna prowadzona przez Iwana Wucowa przegrała 0:2 z Meksykiem.

Dopiero w latach 90. Bułgaria opuściła szeregi piłkarskich średniaków. W 1991 roku na stanowisku selekcjonera reprezentacji zatrudniono Dimityra Penewa. Jego pięcioletnia kadencja uznawana jest za najlepszy okres w historii piłki bułgarskiej. Penew od początku postawił na młodych zawodników. Piłkarze urodzeni w latach 60. zaczęli decydować o obliczu reprezentacji, a ich piłarskim spełnieniem okazały się mistrzostwa świata 1994. Najpierw w eliminacjach do tego turnieju Bułgarzy wyeliminowali faworyzowaną Francję, a już w Stanach Zjednoczonych drużyna, w której grali: bramkarz Borisław Michajłow, obrońcy Emil Kremenlijew, Trifon Iwanow i Petyr Chubczew, pomocnicy Jordan Leczkow, Zlatko Jankow, Krasimir Bałakow i Emil Kostadinow oraz napastnicy Christo Stoiczkow (wraz z Rosjaninem Olegiem Salenką został królem strzelców) i Nasko Sirakow, zajęła czwarte miejsce, wygrywając wcześniej z Argentyną, Meksykiem i obrońcą mistrzowskiego tytułu Niemcami. W meczu o 3. miejsce Bułgarzy ulegli 0:4 Szwecji.

Dwa lata później Bułgaria po raz pierwszy awansowała do mistrzostw Europy. Reprezentacja w niemal niezmienionym od czasu Mundialu składzie zaprezentowała się przyzwoicie, mimo iż nie wyszła z grupy. Zremisowała z Hiszpanią i wygrała z Rumunią i tylko dzięki porażce w ostatnim meczu z Francją nie grałą dalej. Po tym turnieju zwolniony został trener Penew.

Kilku piłkarzy z wybitnego pokolenia grało też na Mundialu w 1998 roku. We Francji Bułgarzy w niczym nie przypominali zespołu, który cztery lata wcześniej mógł grać w finale mistrzostw świata. W ostatnim meczu ulegli 0:6 Hiszpanii.

Od tego czasu reprezentacja gra bardzo słabo. Porażki w kwalifikacjach do kolejnych turniejów, brak dyscypliny w zespole, kaprysy piłkarzy oraz częste zmiany selekcjonerów to największa bolączka bułgarskiego futbolu.

Po fatalnym (trzy porażki, bramki 1:9) występie na Euro 2004 trenerem reprezentacji został Christo Stoiczkow. Wszystko wskazuje na to, że Bułgaria powoli zaczyna podnosić się z kryzysu. W 2005 roku po dziesięcioletniej, bardzo kontrowersyjnej kadencji z funkcji prezydenta piłkarskiej federacji ustąpił Iwan Sławkow, na którym ciąży wiele zarzutów kryminalnym (m.in. próba przekupienia działaczy MKOlu). Jego następcą został kolega Stoiczkowa z reprezentacji Borisław Michajłow. Bułgarscy piłkarze znów zaczynają się cieszyć dużym zainteresowaniem w Europie - Stilian Petrow wyrósł na prawdziwego lidera Celticu Glasgow, Dimityr Berbatow jest gwiazdą Bayeru Leverkusen, a 20-letni Waleri Bożinow, piłkarz Interu Mediolan, uznawany jest za jednego z najciekawszych młodych zawodników Starego Kontynentu. Prawdziwym sprawdzianem trenerskich umiejętności Stoiczkowa okażą się jednak eliminacje do Euro 2008.

Największymi, oprócz czwartego miejsca na mistrzostwach świata, sukcesami piłki bułgarskiej są: srebro z Igrzysk Olimpijskich 1968 i brąz z Igrzysk Olimpijskich 1956 oraz trzykrotny triumf w mistrzostwach Europy juniorów - w 1959, 1969 i 1974 roku.